Τα περισσότερα ρούχα γρήγορης μόδας καταλήγουν σε χωματερές (landfills).
Σε παγκόσμιο επίπεδο παράγουμε περίπου 100 δισεκατομμύρια ρούχα κάθε χρόνο και στέλνουμε 92 δισεκατομμύρια στις χωματερές. Ωστόσο, η παραγωγή κλωστοϋφαντουργικών αποβλήτων δεν είναι ίση για όλες τις κοινωνικοοικονομικές ομάδες. Τα άτομα με υψηλότερα εισοδήματα παράγουν κατά μέσο όρο 76% περισσότερα απόβλητα από είδη ένδυσης από ό,τι τα άτομα με χαμηλότερα εισοδήματα. Επειδή τα ρούχα αυτά δεν είναι φτιαγμένα για να διαρκούν και επειδή κατασκευάζονται από μη ανακυκλώσιμα υφάσματα, τα ρούχα γρήγορης μόδας είναι επιρρεπή στο να καταλήγουν στις χωματερές, όπου μπορεί να παραμείνουν για αιώνες.
Για να γίνει κατανοητό, αυτό σημαίνει ότι το ισοδύναμο ενός φορτηγού απορριμμάτων γεμάτο ρούχα καταλήγει σε χώρους υγειονομικής ταφής κάθε δευτερόλεπτο. Αν η τάση συνεχιστεί, ο αριθμός των απορριμμάτων γρήγορης μόδας αναμένεται να εκτοξευθεί στους 134 εκατομμύρια τόνους ετησίως μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
Στις ΗΠΑ, ενώ οι χωματερές έχουν θεωρητικά σχεδιαστεί για να συλλαμβάνουν και να περιορίζουν τα αέρια που εκπέμπονται, και τα μολυσμένα νερά που προκύπτουν κατά τη διαδικασία αποσύνθεσης, έχουν αναφερθεί πολυάριθμες ανησυχίες για την υγεία από ανθρώπους που ζουν κοντά σε χώρους υγειονομικής ταφής. Οι χώροι υγειονομικής ταφής δεν είναι επίσης δίκαια τοποθετημένοι. Οι χώροι υγειονομικής ταφής είναι 2,8 φορές πιθανότερο να βρίσκονται σε περιοχές με υψηλότερο ποσοστό κατοίκων BIPOC.
Τελικά, μόνο το 15% των χρησιμοποιημένων υφασμάτων θεωρητικά “ανακυκλώνεται”, και από αυτά, μέχρι και τα μισά απλά αποστέλλονται στο εξωτερικό σε άλλες χώρες, κυρίως στον Παγκόσμιο Νότο, όπου καταλήγουν σε χωματερές. Αυτές οι χώρες έχουν συχνά λιγότερο προηγμένα συστήματα αστικών αποβλήτων, πράγμα που σημαίνει ότι η περιβαλλοντική ζημία και οι επιπτώσεις στην υγεία από την αποσύνθεση των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα είναι πολύ μεγαλύτερες εκεί απ’ ό,τι θα ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πολλοί άνθρωποι στον Παγκόσμιο Βορρά (κυρίως στις ΗΠΑ και την Ευρώπη) υποθέτουν όταν δωρίζουν ρούχα σε οργανώσεις όπως ο Στρατός Σωτηρίας, η Goodwill ή η Planet Aid ότι θα επαναχρησιμοποιηθούν σε τοπικό επίπεδο, αλλά αυτό συνήθως δεν ισχύει. Η ποσότητα μεταχειρισμένων ρούχων που δέχονται τα καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών στις Ηνωμένες Πολιτείες υπερβαίνει κατά πολύ την ποσότητα που μπορούν να πουλήσουν. Έτσι, η λύση τους είναι να στέλνουν τα πλεονάζοντα ρούχα στο εξωτερικό. Αλλά αυτό το σύστημα αποστολής ανεπιθύμητων μεταχειρισμένων ρούχων σε άλλες χώρες βασίζεται σε μια σημαντική υπόθεση – ότι οι χώρες αυτές τα “θέλουν”. Όλο και περισσότερο, αυτό απλά δεν ισχύει. Η Ρουάντα, η Κένυα, η Τανζανία, η Ουγκάντα και το Μπουρούντι έχουν είτε απαγορεύσει είτε επιχειρήσει να απαγορεύσουν τις εισαγωγές μεταχειρισμένων ενδυμάτων.
Τα ανεπιθύμητα χρησιμοποιημένα ρούχα συχνά φράζουν τις υδρορροές, εμποδίζοντας τη σωστή ροή του νερού. Αυτό επιδεινώνει τις πλημμύρες και οδηγεί σε ασθένειες που μεταδίδονται με το νερό. Αυτό είναι ιδιαίτερα προβληματικό καθώς η κλιματική αλλαγή έχει αυξήσει τη συχνότητα των πλημμυρών σε πολλά μέρη του Παγκόσμιου Νότου.
Λόγω του περιορισμένου χώρου, οι άνθρωποι καίνε τα ανεπιθύμητα ρούχα, με αποτέλεσμα σημαντική ατμοσφαιρική ρύπανση που επηρεάζει την αναπνευστική και καρδιαγγειακή υγεία.
sources: earth.org , https://www.bu.edu/sph/news/articles/2022/the-aftermath-of-fast-fashion-how-discarded-clothes-impact-public-health-and-the-environment/
Χρειαζόμαστε περισσότερα δεδομένα σχετικά με τις συνθήκες παραγωγής ρούχων σε αλυσίδες fast fashion! Να υπάρξει ενημέρωση και ευαισθητοποιήση ώστε να καταναλώνουμε πιο υπεύθυνα και ευσυνείδητα!